Oyun kısaca babası ile balığa çıkan bir çocuğun babası ile paylaşımını, denizin altında da oltanın tehlikesinden kendilerini ve diğer balıkları kurtarmaya çalışan üç balığın hikayesini anlatıyor.
Oyunun hikayesinde en çok sevdiğim yön ise, hikayenin bir şey öğretmek için kendini zorlamaması.
Baba, kızı ile sevimli bir ilişkisi var ama balık tutma hırsı bazen kızını dinlemenin önüne geçiyor. Tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi! Çiçek ise (kız çocuğu) büyük bir hevesle geldiği balık tutma işinde bir süre sonra sıkılmaya başlıyor. Her çocuğun yapabileceği gibi. Bir de bu sırada denizde gördüklerini babasına anlatmayı bir türlü beceremeyince keyfi iyice kaçıyor. Ah şu yetişkinler! Biraz çocuklarını kalıp yargılar olmadan dinlemeyi becerebilse.
Denizin altında işler biraz daha karışık. Kılçık adı üstünde biraz kılçık bir balık. Bencilliği ve düşüncesizliği had safhada. Benekli isimli biraz saf bir balık da Kılçık'ın gölgesinde. Minik ise cesur bir balık ama Kılçık tarafından sürekli aşağılanıyor. Minik'in örnek alınması gereken özelliği ne kadar aşağılanırsa aşağılansın (ya da dışlansın) doğrularından vazgeçmiyor. Bu sayede zaten (biraz da şanslarının yaver gitmesi ile) hem kendilerinin, hem de diğer balıkların oltaya gelmesini engelliyor.
Ve oyun, oyunun iki kahramanının şu sözleri bitiyor:
Çiçek: Aaa buradaki küçük balık benimle konuştu. Babama söylesem inanmaz ki! Olsun ben yine de söyleyeceğim... Bu doğru. O zaman ben de doğru bildiğimi söylerim.
Minik: (Eve dönerken) Bugün bir sürü balığın oltaya gelmesini engelledik. Bunu anneme söylediğimde inanmaz ki! Sen küçüksün der. Olsun, ben doğru olanı yine de anlatırım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder