Hikayemizdeki ağacımız çok yalnızmış. Kardeşlerini daha bir
tohumken rüzgar uzak tepeye taşımış. Bu yüzden kardeşlerinden çok uzaktaymış.
Çocuklara sordum. “Yalnız ağaca arkadaşlık yapmak için
yanına kim gelir?” Çocuklardan “arslan” yanıtını alnıca elimdeki materyallerle
bir arslan yaptım. İpleri, plastik kaşık ve bıçakları; mangal yelpazesine
yapıştırarak bir arslan kuklası yaptım. Yine çocuklara sorarak; sırası ile arı,
kurt yaparak ağaç ile konuşturdum. Arslan uyumak istediği için ağaçla oynamadı.
Arının iğnesi ağacı gıdıkladığı için ağaç arı ile oynayamadı. Kurt da ağaçtan
düşüp kendini tavşan zannetti ve zıplaya zıplaya gitti.
Çocuklara yine sordum. “Böyle olmayacak, ağacı kardeşlerinin
yanına göndermek lazım. Nasıl yaparız?” Çocuklar, “ağacı kazıp, vinçle-arabayla
götürme fikirlerini ürettiler.”
“Tepeye yol yok” dedim. Sonunda “helikopterle taşıyalım”
önerisini alınca elimdeki materyaller ile helikopter yaptım. Ağacı
kardeşlerinin yanına taşıdık. Ağaç da artık mutlu oldu.
Objelerle hikaye anlatırken çocukların o an söylediği
hayvanları hemen farklı nesneler ile yapmak, üst hedefimiz yaratıcılık-tasarım
hedefli uygulamaları desteklemektedir. Ayrıca bu yöntem sayesinde çocuk kendi
düşüncelerini hikayenin içinde bulabilmektedir. Çocuğun kendisi de böyle
materyallerle nasıl oyuncaklar üretebileceğini görmektedir.
